Mijn vrouw is verliefd, maar niet op mij... . (aflevering 4)

Vandaag is ons vierde kleinkind geboren. Hij heet Mike Orlando Prins, is de zoon van Mark en Pamela en een broertje van Nick (nu 4½). Nick had als voornamen voor zijn broertje Rick Nichenel Vogelhuisje in gedachten, net als zijn eigen voornamen (Nick Richenel) maar dan met verwisselde beginletters en Vogelhuisje was natuurlijk als extraatje mooi meegenomen. Zijn ouders beslisten echter anders. Moet kunnen!

Mike (6 uur oud)

Gisteren waren we ook al in het UMCG, maar toen was het loos alarm. Ik kreeg daar door mijn schoondochter de voorspelling toegevoegd dat het wel de volgende nacht 2 of 3 uur zou worden en inderdaad... om ongeveer kwart over 3 vannacht ging de telefoon en deelde ze mee dat het waarschijnlijk zo ver was. Blijmoedig en in het geheel niet slaapdronken rezen mijn vrouw en ik vanonder de propere lakens overeind en voorzagen ons van de nodige kleding. Een verwaarloosbaar aantal minuten later begaf ik mij met de aanstaande vader en moeder over de doodstille Rijksweg naar de stad, terwijl mijn vrouw achterbleef om op de slapende Nick te passen.

Tegen vier uur arriveerden we bij het UMCG: parkeer-garage gesloten. Fluks naar de spoedopvang! Daar de auto achtergelaten en door het uitgestorven (op de portier na) ziekenhuis (opmerkelijk sfeertje) naar de afdeling verloskunde. Vader en moeder verdwenen uit het zicht en ik vermaakte me zo'n 30 minuten in de wachtkamer. Daarna deelde ik de toekomstige ouders mee dat ik voorlopig weer naar huis zou gaan. Was gisteren immers niet gezegd dat het ook nog wel een week kon duren?

Bij mijn echtgenote en Nick (die nog steeds sliep) terug-gekomen besloten we nog even te proberen een uiltje te knappen en ik vertrok naar ons eigen huis, waar ik om ca. 4.45 arriveerde. Ik lag net een kwartier in bed toen ik om 5.15 weer de telefoon mocht beluisteren. Mijn vrouw belde: onze kleinzoon was geboren (supersnel dus) en Nick was wakker geworden, had vader en moeder gemist en wilde heel graag zijn broertje zien! Voordat we vertrokken vroeg hij zijn vader door de telefoon: "Heeft mijn broertje nog gehuild?" en "Is de navelstreng al doorgeknipt?" Ik hoor het nog niet iedere vierjarige zeggen!

Mike en Nick

Om een lang verhaal kort te maken: 30 minuten later ronkten we opnieuw, maar met weer een andere beman-ning richting Groningen. Onze inspanningen werden beloond: weer 30 minuten later stonden we, de blijde Nick en de trotse grootouders, oog in oog met de even trotse ouders en... een fantastische baby: MIKE. Van de eerste drie kleinkinderen heb ik destijds (respectievelijk op 2/7/2009 [Nick], 22/9/2010 [Neeka] en 19/3/2012 [Kaja]) op dit weblog gemeld dat ze er mochten zijn: dat geldt zonder meer ook voor onze Mike: meteen al een zeldzaam gaaf kereltje en geen verkreukeld pakketje, zoals je nog wel eens ziet.

Kaja (l) en Neeka (Kerst 2013)

Wat ik eigenlijk maar zeggen wil: dat het ze alle vier goed moge gaan!