Schaakfestival Groningen 2022

Voor mijn gevoel ligt het Schaakfestival al weer wat maanden achter ons, maar toch nog even een kleine impressie!

Op 28 en 29 december heb ik een bezoekje gebracht aan het Schaakfestival in Groningen. Altijd weer een bijzondere belevenis met een bijpassende bijzondere sfeer. Die sfeer begin eigenlijk al (in mijn geval tenminste) als ik door het superrustige decemberlandschap in de provincie over de Eemshavenweg naar de stad rijd en wordt dan echt helemaal opmerkelijk wanneer ik het geheel verlaten Zernike-terrein opga en even later een plaatsje zoek op de parkeerplaats bij de sporthal, waar, midden in het luwte-gebied, tientallen auto's blijken te staan.

Na twee jaren zonder festival is het toch allemaal vertrouwd wanneer ik het gebouw binnenga. Het boekenstalletje, met dit jaar voor het eerst Erika Sziva van schaakwinkel De Beste Zet (ja inderdaad, uit Best) laat ik nog even links liggen en ik ga eerst de speelzaal binnen, waar een paar honderd schakers, niet bepaald vervuld van vredige kerstgedachten, bezig zijn elkaar pijn te doen.

Ik zie vele bekende gezichten uit heden en verleden. Ik blijf geruime tijd staan bij het bord van clubgenoot Klaas Dijkhuizen, die bezig is een partij in winst om te zetten. Uiteindelijk zal hij in de Compact B groep met de mooie score van 4 uit 5 eindigen op een gedeelde 2e plaats. Knap! Boudewijn Hoogeboom, eveneens spelend bij Lewenborg, levert ook een fraaie prestatie door na 9 ronden in de C-groep met 6½ uit 9 te finishen op de gedeelde 1e plaats. Ook Jouke Luxema van onze club speelt mee en wel in Compact-D. HIj is helaas minder succesvol.

Ik loop nog wat rond en kijk bij (schaak)vogels van geheel verschillende pluimage naar interessante stellingen en praat met aangepast volume hier en daar met enkele zorgvuldig geselecteerde persoonlijkheden.

Dan ga ik naar het boeken- en (schaak)spellenstalletje van De Beste Zet. Bij de uitgang van de zaal wil ik nog twee foto's maken voor mijn roemruchte weblog, maar wordt er (net als in 2019!) streng op gewezen dat dit niet is toegestaan. Laat ik nou net van plan zijn geweest de inhoud van enkele theorieboeken over de zaal te verspreiden! Eén foto had ik al gemaakt, de tweede maak ik ook nog, als de onverbiddelijke heer zich heeft omgedraaid. Ik mag geen foto maken, maar iedere deelnemer kan wel met zijn telefoon in het toilet verdwijnen. Het zijn me rare tijden juffrouw Snip!

Bij de boeken verblijf ik 'best' enige tijd. Uiteindelijk koop ik het mooie

van Andrew Martin. Ik betaal via zo'n lichtelijk eng, klein pinapparaatje, dat het zoals ik vaker heb gemerkt, enigszins af laat weten. Ik geeft het terug aan Erika, die enige onnavolgbare handelingen uitvoert, om het daarna weer aan mij te overhandigen. Ik probeer weer te pinnen en nu zo te zien met succes. Thuis kijk ik 's avonds op de 'giro' en inderdaad: ik heb dubbel betaald. Het is weliswaar een mooi boek, maar dit is toch wat te gek. Ik was van plan om op de 30e weer te gaan, maar nu besluit ik meteen de volgende dag weer koers te zetten naar Paddepoel om een en ander recht te zetten.

Dit keer loop ik regelrecht op de boeken af (gelukkig, ze zijn er nog!). Ik leg Erika het gebeurde uit en laat haar een geprint bewijs van de dubbele overschrijving zien. Ze reageert niet onwelwillend en al snel geeft een naast haar zittend manspersoon (Robert) haar zwijgend twee bankbiljetten. Zij geeft ze aan mij en zo is de zaak snel opgelost.

Ik ga vervolgens de zaal weer binnen, waar de hierboven geschetste taferelen zich zo ongeveer herhalen. Na enige tijd ga ik eens op huis aan. Het zal twee dagen later een 'leuke' oudejaarsavond worden. Heel jammer van de 110 miljoen euro aan vuurwerk, heel triest van de dode en de gewonden, heel jammer kortom van de schade aan mensen, dieren, milieu en gebouwen, maar we hebben nu eenmaal, om met onze minister van Justitie te spreken, te maken met een mooie traditie. Opvallend, hoe vaak mensen van de VVD de verkeerde dingen zeggen, daarin alleen (maar dan ook ruimschoots) overtroffen door mensen die nog (veel) rechtser zijn..., of gewoon rechts al niet erg genoeg is. Ook de burgemeester van Heemskerk heeft er een handje van met z'n 'goede vibe'. Ik neem maar aan dat de goede man niet wist wat hij zei. Hoe krijg je het uit je str.., sorry, mond. Als je tegenwoordig het woord traditie hoort, weet je dat er iets (of liever: veel) mis is. Gelukkig sterven deze tradities langzaam maar zeker uit. Ik ga ze niet allemaal opnoemen, maar héééél ver aan de horizon gloort in ieder geval een sprankje licht. De mensheid kan niet wachten! De dieren en het milieu ook niet!

Dat het, ondanks alles, toch maar voor iedereen een geslaagd jaar mag worden. We houden de moed erin!

TERZIJDE:

De Volkskrant van vandaag, 10 januari. Peter de Waard rekent af met nog zo'n fijne traditie voor miljoenen Nederlanders: de Postcodeloterij, waarbij hij de even erge Vriendenloterij (welke vrienden?) nog vergat. Ooit had mijn vrouw iemand aan de telefoon die ons wilde laten meedoen. Toen ze zei dat we daar niet voor voelden kwam hij aandragen met de moeder aller argumenten, waarschijnlijk bedoeld om alle tegenwerpingen in de kiem te smoren: Wilt u dan niet rijk worden? Na haar antwoord Nee, wij zijn tevreden met wat we hebben viel hij stil. Even niet op gerekend natuurlijk, dat hoort hij niet iedere dag..., maar zo ongeveer moet je ze aanpakken. 

Ook hadden we eens een man aan de deur die ons ook al probeerde over te halen. Via de post, opbellen, aan deur komen: het is nogal wat! Na mijn weigering draaide hij zich demonstratief om, keek uitvoerig om zich heen en riep: 'Hier doet bijna iedereen mee!' Het verbaasde mij eerlijk gezegd helemaal niet, maar het was toch wel aardig er op deze manier achter te komen. Ons kent ons. En dan heb ik de ongelooflijk irritante reclame die op het televisiescherm dagelijks vele keren (alleen vergelijkbaar met de vreselijke Specsavers en Corendon!) over je wordt uitgestort door Robert ten Brink, Chantal Janzen en andere licht bedenkelijke personages, nog niet eens genoemd. 

Over het bedenkelijke Postcodeloterij-fenomeen (lees in dit kader De rat van Amsterdam van Pieter Waterdrinker: 590 bladzijden, maar dan heb je ook wat) valt nog heel veel meer zeggen, maar ik laat het hier verder aan De Waard over: 'Eigenlijk is de Postcodeloterij al sinds de oprichting in 1989 een wangedrocht.'

EVEN KLIKKEN...