Gisteren vond een reünie plaats van mijn middelbare school in Coevorden. Het thema van de feestelijke bijeenkomst was 100 jaar openbaar voortgezet onderwijs in Coevorden, dus er waren ook nog meer scholen bij betrokken. De reünie vond plaats in De Nieuwe Veste, een fraai gebouw waarin momenteel een grote scholengemeenschap is gevestigd en dat, heel toevallig, vlakbij mijn vroegere ouderlijk huis staat.
In mijn geval was het een reünie van de 4e klas gymnasium (voor een klassefoto even naar beneden scrollen, naar woensdag jl), uit het schooljaar 1960-1961. We zaten toen in een mooie oude school, een enorm gebouw (in onze ogen in ieder geval) waar HBS, gymnasium èn kweekschool waren ondergebracht.
Het oude gebouw van 'mijn' middelbare school in Coevorden, nu al lange tijd in gebruik als appartementencomplex
De Nieuwe Veste, waar de reünie plaatsvond
Al in een vroeg stadium had ik me opgegeven via de website van de school http://www.denieuweveste.nl/ en de verschuldigde pecunia overgemaakt, voor drinken en hapjes. Kees had veel moeite gedaan om achter mijn adres enz. te komen en had me gebeld of ik zin had mee te doen. Later kwam er ik via de website achter dat veel klasgenoten van destijds ook zouden komen. Nu is het gaan naar een reünie op zich niet zo heel bijzonder, iets anders wordt dat als je de mensen uit je klas sinds 1960-61, of sinds het examenjaar 1963 niet meer hebt gezien en er sindsdien dus bijna een halve eeuw is verstreken....
Enigszins ongerust begon ik daarom gisterochtend aan de autorit naar Coevorden. Het was mooi weer en de TomTom stond aan: dat zou dus wel lukken. Die TomTom was eigenlijk niet nodig, omdat ik echt wel weet hoe ik naar Coevorden moet rijden, maar juist Coevorden zelf geeft moeilijkheden, aangezien daar enorm veel is veranderd. Zeker als je daar in decennia maar enkele keren terug bent geweest is het verschil met vroeger verbijsterend. Via een destijds niet bestaande weg was ik ineens bij De Nieuwe Veste. Ik was gewoontegetrouw aan de vroege kant dus het parkeerterrein was nog vrijwel leeg. Naast mij stopte een auto met een paar oudere dames aan boord. Na me er met een snelle blik van te hebben overtuigd dat zij waarschijnlijk geen vroegere bekenden waren, stapte ik, na even diep adem te hebben gehaald, uit en liep niet al te snel richting schoolingang.
Een eindje verder zat iemand op een paaltje. Nietsvermoedend kwam ik naderbij en de man in kwestie keek me aan en voor ik zelfs maar tijd had om me af te vragen of ik hèm misschien (her)kende, sprak hij met heldere stem de welluidende woorden: "Piet Prins!" De toon was gezet! Hier was al meteen mijn eerste klasgenoot: Cees van Beinum (voor alle duidelijkheid: op de foto geheel links).
We gaan even zitten (ik ga over op de tegenwoordige tijd), om van de schrik te bekomen, maar enkele minuten later: weer twee bekenden, Wil van der Klugt en Riet Blom. Hartelijke begroetingen volgen en samen begeven we ons naar de ingang, waar we, nadat men zich van de geldigheid van onze entreekaarten heeft overtuigd, twee plastic munten (voor drank) en een stempeltje op onze hand, met de tekst 'betaald' (is dat niet wat ouderwets?), krijgen toebedeeld.
In de hal ontmoeten we nog meer bekenden, onder meer Kees Brouwer, de stimulerende kracht achter onze groep, en later ook Gerlof Voskuil (destijds mijn buurjongen), Jan-Wouter Vasbinder, Wieke Steenbeek en Ineke Berends, Charlotte van der Drift, Anne-Marie Hooyer en ik spreek eveneens allerlei lieden die weliswaar niet in mijn klas zaten, die me al of niet bekend voorkomen maar met wie het in ieder geval ook aangenaam kouten is.
Buiten in de zon op het terras: tweede van links Bert Leeuw (geen klasgenoot, hij zat een klas lager, aangenaam prater; in het midden (recht in de lens kijkend: Jan-Wouter Vasbinder, rechts van hem: Cees van Beinum; geheel rechts: Kees Brouwer (even op de foto klikken)
Marijke Zwitsers (op de rug gezien) en drie klasgenoten: (vlnr) Wil van der Klugt, Wieke Steenbeek en Cees van Beinum. Bijna alle ogen zijn gericht op de deur: wie komt daar nu weer aan?
De reünisten van HBS/Gym verzamelen zich op een terrasje buiten, heerlijk in de zon en daar wordt zonder moeite het ene uur na het andere volgepraat. Aangename en iets minder aangename herinneringen passeren de revu. Nadat ik enkele uren staand heb staan praten, word ik wat minder zeker van mijn evenwicht en breng de volgende uren pratend èn zittend door. Babbelen en maar babbelen, daar is het natuurlijk ook een reünie voor. Nu pas (ma 28/9) realiseer ik me dat de lichte aanval van duizeligheid ook te maken kan hebben gehad met het feit dat ik daar tussen de middag niets heb gehad behalve een kop koffie en een bekertje cola. Daar zou je al bijna niet goed van worden! Alle hapjes heb ik mijn neus voorbij laten gaan. Volgende keer beter!
Zelfs het 'schaakmoment' ontbreekt niet op deze reünie. Ik praat nog even met Ep Vonk, die begin jaren zestig, evenals ik, lid was van de schoolschaakclub. In een competitie om het schoolkampioenschap speelde ik eens met wit tegen hem. Verreweg de beste schaker van de school was Henk Abels, die het nog tot jeugdkampioen van de NOSBO (Noordelijke Schaakbond) zou brengen en in die hoedanigheid ook aan het Internationaal Niemeyer-jeugdschaaktoernooi heeft meegedaan. Hij wist dat ik in die tijd (je bent jong en je probeert wat) de partij steeds in de richting van het tweepaardenspel in de nahand (met 4. Pg5, de befaamde Stümperzug van Tarrasch) probeerde te sturen en hij had mijn tegenstander (Ep) grondig voorbereid met de befaamde Traxler-variant, die voor wit levensgevaarlijk kan zijn. Hij bracht me inderdaad aan de rand van de afgrond, maar ik verdedigde me met de moed der wanhoop en won, nadat zwart even later de sterkste zetten achterwege liet. Ik vertel Ep deze hele geschiedenis in geuren en kleuren, maar aan de wazige blik die in zijn ogen verschijnt kan ik merken dat hij de herinnering aan deze partij niet bijna 50 jaar heeft vastgehouden! Ik kan en zal het hem niet kwalijk nemen.
Terug naar de reünie! Aan het eind van de middag, na nog even allerlei foto's van vroeger te hebben bekeken, ga ik richting Holthone (bij Gramsbergen), waar voor de klas op een aperitief en een diner is gerekend. Gerlof lift met me mee en eerst rijden we natuurlijk even door de St. Franciscusstraat, zoals vermeld vlak bij de Nieuwe Veste, waar we vroeger woonden, respectievelijk op de nummers 2 en 4. De deur van nr. 4, ons vroegere huis, staat open en een man loopt nietsvermoedend uit het huis naar zijn auto (waar wij naast staan). Hij kan uiteraard niet bevroeden dat hij in een huis woont met een veelbewogen geschiedenis en bij nader inzien besluit ik hem dat ook maar niet te gaan vertellen.
We rijden verder en na de Van Heutzsingel, gaan we links en weer rechts, over het spoor, richting Holthone. Het is maar een paar kilometer en we zijn er dan ook snel. Achter ons rijden al andere auto's met klasgenoten en even later staan we (de zon schijnt nog steeds aangenaam) buiten van een glas champagne te genieten. Bij onze klas heeft zich nog een klein ander groepje aangesloten, met daarin Marijke Zwitsers, Henriëtte Vermeulen, Bert Leeuw, Alexandra van Voerst van Lynden en nog enkele andere hongerigen, die ik niet of nauwelijks gesproken heb. Ook met Mathie van Voerst van Lynden (eveneens een klasgenoot) heb ik niet het genoegen gehad de conversatie te openen en dat zal er deze avond, ondanks enkele verplichte plaatswisselingen aan de dinertafels, ook niet van komen. Je kunt niet alles hebben, zegt men wel eens.
Toegangsweg naar en interieur van de Ganzenhoeve (Holthone)
Gezelligheid kent geen tijd op het terras, we bekijken meegebrachte foto's van 'toen' en nemen nog een tweede glas, maar langzamerhand begint de temperatuur toch wat te zakken en we besluiten eerder dan afgesproken met het diner te beginnen. We gaan naar binnen en gaan zitten aan twee grote ronde en in stijl gedekte tafels.
De amuse, het voorgerecht, het tussengerecht (waarom ook niet), het hoofdgerecht en het dessert: alles is even goed verzorgd en smaakt prima. De gesprekken over heden en verleden lopen gesmeerd, een omstandigheid die ook door de goede wijn nog eens extra versterkt wordt. Zoals vermeld wisselen we enkele keren van plaats en dat is leuk, maar iedereen spreken doe je op zo'n avond natuurlijk toch niet.
Een blik op dineren en (vooral) converseren
Organisator Kees wordt op een gegeven moment flink in het zonnetje gezet en ontvangt cadeaus, waaronder als ik het goed heb gezien ook een mooie fles (met geestrijke inhoud).
Op het eind van de avond spreekt Kees nog even kort en ik hoor hem tussen neus en lippen door mompelen dat andere sprekers zich niet hebben gemeld. Prompt krijg ik spijt niet een klein toespraakje te hebben voorbereid.
Gerlof vertrekt om ongever half 11, de anderen houden het nog even vol, maar tussen 11 uur en half 12 vindt een algemeen afscheid plaats. Zo hier en daar klinken geluiden over elkaar binnen afzienbare tijd weer terugzien. Dat dit niet weer 25(!), of 50(!!) jaar moet duren is meer dan duidelijk.
Ik stap om half 12 in de auto, bel voor alle zekerheid even met de 'achterban' in Ten Boer en ben een uur later thuis.
Een heel bijzondere en zeer geslaagde dag ligt achter me, die ik, ook al is het zeer de vraag of ik me geheel uit eigen beweging voor de reünie zou hebben gemeld, niet graag zou hebben gemist!!
