Opgave 271 + Terzijdes

Zwart speelde hier a5-a4 en verloor de partij. Welke van de hieronder genoemde mogelijkheden is de juiste en waarom?

1. Onbelangrijk wat zwart deed: hij stond toch al verloren.
2. Zwarts vrijpion op h2 had remise kunnen betekenen.
3. De vrijpion op h2 betekende winst voor zwart.

Stuur je antwoord uiterlijk vrijdag 5 juli naar Alberts SchaakBlog! In het weekend van  6 en 7 juli volgen dan de oplossing, partijdetails en ontvangen reacties.

Opsturen gaat het makkelijkst op de volgende manier:

1) Klik op 'comments' (rechts onder deze post); dan de oplossing intikken bij 'laat een reactie achter' met vermelding van je eigen naam (meteen onder de tekst).

2) Woordverificatie (gegeven woord overnemen in kadertje).

3) Kies een identiteit: overslaan.

4) Klik onderaan op 'anoniem' en je antwoord is 'in principe' geplaatst.

TERZIJDE (1):

Kort geleden schreef ik over het overlijden van Jack Vance. Nu meldde de NRC weer het verscheiden van een beroemd (sf)auteur: Richard Matheson. Wie kent niet de verfilmingen van zijn boek I am Legend? In 2007 speelde Will Smith de hoofdrol en in 1971 was dat Charlton Heston in The Omega Man. Hier een indruk van deze 1971 versie (met schaakspel, het kan niet missen!!).

Goede films (de verfilming met Heston wordt trouwens door menigeen meer gewaardeerd) over een goed boek.
Wat me overigens ook trof in het stukje in de NRC waren de laatste zinnen.

Matheson die in zijn huis in Californië is overleden, geloofde dat iedereen na zijn dood terugkeert en baseerde daar ook een aantal verhalen op. "Ik denk dat we terug blijven komen tot we geleerd hebben wat we moesten leren, totdat we het goed hebben."

Iedereen moet natuurlijk vooral geloven wat hij (of zij) wil, maar laten we proberen het gezonde verstand niet geheel uit het oog te verliezen. We kunnen het kort houden: er is nog nooit iemand teruggekomen en er zal ook nooit iemand terugkomen. Opmerkelijke thema's (zoals ook in sf, spook- en griezelverhalen) juich ik van harte toe, maar het verwarren van een en ander met de werkelijkheid zou ik toch niet willen aanraden. Roald Dahl schreef in zijn fraaie bundel Kiss Kiss (1960) het verhaal Edward the Con-queror over een vrouw die merkt dat haar kat opgewonden raakt  bij het horen van pianostukken van Liszt. Van andere componisten wordt het beestje niet echt warm of koud, maar bij Liszt raakt de viervoeter over zijn toeren. Het is voor haar duidelijk: de kat is de 'teruggekeerde' Liszt. De vrouw gaat zo in haar geloof op dat haar man op het tweede plan belandt en wanneer zij tenslotte op etenstijd een heerlijke maaltijd binnenbrengt die voor de kat blijkt te zijn bedoeld, vindt haar man het welletjes en besluit het poezebeest af te voeren.

Een mooi verhaal maar nogmaals: schrijven over opmerkelijke zaken is één, er zelf vervolgens ook in gaan geloven, daar moeten we toch wat voorzichtig mee zijn...

Bovendien, als ieder zou moeten terugkomen 'tot hij het goed heeft' (bedenkelijk Nederlands) ben ik bang dat 100 keer terugkomen geen zeldzaamheid zou worden en dat menigeen zelfs aan het terugkeren zou blijven. "Heen en weer, heen en weer", om met drs. P. te spreken, maar dan anders.

Terzijde (2):

Fraai taalgebruik (maar uiteraard prioriteit voor de tot nadenken stemmende inhoud) in het volgende aforisme:

Selbst die frömmsten Alten geben eine stark gedämpfte Sehnsucht nach dem Jenseits zu erkennen. 

Johannes Gross (1932-1999).