Jan-Willem Tamminga overleden

Van onze voorzitter ontving ik een mailtje waarin hij het overlijden van ons oud-clublid Jan-Willem Tamminga meldde.

Op de website van SC Groningen, waar hij lid was sinds zijn vertrek bij onze vereniging, trof ik de volgende mededeling aan:

"Ons gewaardeerde clublid Jan Willem Tamminga is donderdag 30 december jl. overleden. We kenden hem jarenlang als een actief clublid die vele functies heeft vervuld sinds zijn lidmaatschap in 2003. Als columnist op de laatste pagina van het clubblad konden we van zijn humor en schrijfvermogen genieten. We zijn bedroefd door zijn plotselinge heengaan op zo’n jonge leeftijd".

Ik heb Jan-Willem in de tijd dat hij bij ons speelde leren kennen als een sympathiek mens (en dito schaker), met wie het buiten het schaken om ook altijd aangenaam converseren was. Een aardig iemand kortom. Hij deed nog mee aan een van onze laatste toernooien en ook met SC Groningen hebben we hem nog eens ontmoet. Zijn heengaan zal voor de zijnen een zware slag zijn geweest!

Jan-Willem, (vooraan links) tijdens de laatste gezamenlijke wedstrijddag van de NOSBO 1e klasse, in het Buurhoes in Ten Boer, op 15 april 2008

Onze club condoleert zijn familieleden en wenst hen veel sterkte toe!
Hieronder twee reacties van leden van SC Ten Boer, Roelof Kroon en Klaas Dijkhuizen:
Wat een vreselijk verdrietig bericht. Jan-Willem was een bijzonder mens, die ondanks zijn handicap veel uit zijn leven haalde. Vooral zijn schrijftalenten waren buitengewoon. Zie ook zijn weblog: http://jwtamminga.web-log.nl/ Jan-Willem had een maandelijkse column in het Friesch Dagblad. Ik beschouwde zijn columns altijd als een eye opener voor mensen die geen lichamelijke handicap hebben. Hij liet je de wereld zien door de ogen van een mens gekluisterd aan zijn wagentje. Ik wens zijn familie veel sterkte toe. Roelof.

Dag Wim en andere clubgenoten,

Een sympathiek persoon is heengegaan, afgestudeerd als filosoof en als historicus, schaker en schrijver à la Albert met zijn bijzondere weblog, maar met een verschrikkelijke ziekte, die hem en ook zijn inmiddels overleden broer (dezelfde ziekte) na ruim 20 jaar waarschijnlijk fataal is geworden.

In het onderstaande stukje, dat ik heb gekopieerd van zijn webblog http://jwtamminga.web-log.nl/mijn_weblog/ en getiteld "Engel" schrijft hij op 16 december jl. over een longontsteking en opname in het ziekenhuis (kennelijk al in november). Hij ging er nog vanuit dat hij beter zou worden. Om onbekende redenen heeft het niet zo mogen zijn.

Een bijzonder iemand was onze Jan Willem, die met veel karakter en op een bijzondere manier met zijn ziekte omging. Ik hoop, dat hij zijn engel nu elders weer mag ontmoeten.
Dag Jan Willem.
Klaas.


ENGEL
Ik zit op de rand van mijn bed en staar over een witte wereld. Links in beeld hangt een bleek zonnetje, rechts staat de Martinitoren. Daartussen liggen besneeuwde daken en bomen. Dan begint het me te duizelen en moet ik even weer gaan liggen.
Ruim een maand geleden kwam ik hier per ambulance op de longafdeling van het ziekenhuis, met een flinke longontsteking. Daarna kon mijn hart het niet meer aan, zwol ik helemaal op van de vochtophopingen en werd een cardiologisch geval.
Het ziekenhuis is een subwereld waarvan de mores de patiënt snel worden bijgebracht. Door een paar knapen die om half 8 (7.30) met een vrolijk ‘goedemorgen heeft u lekker geslapen’ bloed willen prikken. Dan ontbijt en controles van bloeddruk, bloedsuiker, zuurstof en een thermometer in je oor, alles wordt genoteerd. Eten, drinken, boeren, poepen en plassen ,het levert complete boekwerken op.
Dokters, verpleegkundigen en diëtisten duiken onverwacht op, vuren een paar gerichte vragen af en marcheren weer weg, terwijl ik mij nog afvraag waar het eigenlijk over ging. In het ziekenhuis ben je een ziek lichaam dat beter moet worden, want hoe minder het lichaam functioneert hoe meer lichaam je wordt. Het ziekenhuis slokt zieke lichamen op, lapt ze zo goed mogelijk op en spuwt ze uit.
Ik kom er nu weer langzaam bovenop, dankzij de zorgen van een batterij artsen, een peloton fysiotherapeuten en verpleegkundigen en vooral een schare hele lieve verpleegsters en verplegers.
Eén zuster heb ik speciaal onthouden. Margriet. Zij waakte de eerste dagen over mij. Als een engel wekte ze me mij met haar zachte stem uit mijn half-bewusteloosheid. ‘Jan-Willem, hoe gaat het met je?’Ik wilde haar mee naar huis nemen zodat ze daar voor mij kon zorgen.
Maar ik heb haar niet weer gezien. Nooit weer. Zo gaat dat met engelen.